Czy powstanie akcja uświadamiająca nas, że pedofilia to zło?

Czyli dokąd zmierzają granice absurdu niektórych dziennikarzy i błędnie rozumiana poprawność polityczna.

Fundacja Dzieci Niczyje

Fundacja Dzieci Niczyje jest znana z pomagania dzieciom dotkniętym przemocą. To właśnie na nią przeznaczone były pieniądze z SMSów wysłanych na konkurs Blog Roku z czego osobiście byłem bardzo zadowolony. Dzisiaj jednak nie o tym. Dzisiaj będzie o ich nowej kampanii: „Myślę, więc nie ślę”. Kampania skierowana jest głównie do młodych dziewczyn, które wysyłają swoje intymne zdjęcia chłopakowi, a ten podły cham umieszcza je w Internecie sekundę po tym, jak ich związek się rozpada. Żeby się zemścić. Osobiście kampanię popieram cały sercem, bo o takich rzeczach należy mówić głośno. Żeby wszyscy wiedzieli. Niestety znaleźli się też przeciwnicy.

„Sama sobie winna”

Kalina, autorka tekstu „Sama sobie winna” nie jest zbyt łagodna w swoim stosunku do kampanii:

„Twórcy kampanii społecznej „Myślę, więc nie ślę” najwyraźniej nie pomyśleli.”

„[…] akcja Fundacji Dzieci Niczyje to książkowy przykład złej kampanii w dobrym celu.”

Głównym zarzutem autorki tekstu w stosunku do kampanii jest to, że obwinia się w niej ofiary:

„Bo jaki jest przekaz (tej kampanii – przyp. autora) ? „Wystarczyło pomyśleć! Następnym razem lepiej pomyśl, a nie cykaj sobie gołe fotki. Sama jesteś sobie winna”. „Myślę, więc nie ślę” znaczy także:  „myślę, więc nie ufam”. Zawiązując seksualne relacje, ludzie ufają, że ich intymność nie zostanie wykorzystana przeciwko nim. Według autorów kampanii takie założenie jest głupotą.

Wreszcie, na co zwróciła uwagę organizacja Hollaback! Polska, hasło to wpisuje się w typową dla „kultury gwałtu” praktykę obwiniania ofiar przemocy seksualnej. Znamy argumenty o za dużych dekoltach i za krótkich spódniczkach, wiemy, że prostytutki nie da się zgwałcić, a w Lesie Kabackim nie należy biegać po nocy. Teraz dowiedzieliśmy się, że dzielenie się aktami jest aktem głupoty.”

Ofiary współwinne

Możecie mówić co chcecie, ale moim zdaniem ofiary sekstingu są współwinne tego, że ich zdjęcie wylądowało w sieci. Tak samo jak za współwinną uznałbym osobę, która włamywaczowi podałaby nóż, po czym ten by ją dźgnął. Może nie godzimy się na umieszczanie naszego zdjęcia w sieci, ale już samo wysłanie go naszemu partnerowi, może spowodować wyciek. Niech te zdjęcia znajdzie współpracownik. Albo młodszy brat. Wszystko jedno. Wysyłając takie zdjęcia, oddajemy je we władzę drugiej osoby. Niby prawo nas chroni, ale ludzie pod wpływem emocji nie zawsze zachowują się racjonalnie.

Zupełnie też nie przypomina to sytuacji osoby, która została zgwałcona. Ona niczemu nie była winna. Dlatego też strasznie mnie wkurza, że porównuje się te dwie rzeczy, uwłaczając tym samym wszystkim ofiarom gwałtów.

Wkurza mnie też ciągłe przekonywanie autorki, że wysłanie takich zdjęć jest oznaką zaufania. Nie, nie jest! Jest oznaką naiwności. Powtórzę: posłanie nagich zdjęć partnerowi, którego znamy miesiąc, dwa lub pięć (w końcu mówimy o nastolatkach) – jest naiwnością. Nie oznaką zaufania. Naiwnością. Nagie zdjęcia to jedna z tych rzeczy, które mogą wywrócić nasz świat do góry nogami. Czy naprawdę chcemy się nimi dzielić z drugą osobą? Która ma naście lat i możemy być pewni, że zdarza jej się czasami reagować emocjonalnie? Zwłaszcza w tak ważnych momentach jak rozpad związku? Wieczna nieskończona miłość (WNM) oczywiście istnieje, ale statystyki są zdecydowanie bardziej brutalne. Dlatego warto mieć je na uwadze, zanim prześlemy komuś zdjęcie, które źle wykorzystane, mogłoby nam zniszczyć życie.

Absurd goni absurd

Zresztą idąc za radą autorki (i organizacji Hollaback! Polska) – jaką inną kampanię mielibyśmy niby stworzyć? „Wrzucanie nagich zdjęć Twojej byłej do Internetu jest złe”? To jest ktoś, kto o tym nie wie? Przecież polskie prawo dość jasno określa, że za takie coś można trafić do więzienia nawet na pięć lat. Idąc tym tokiem rozumowania to może zamiast kampanii o tym gdzie mogą szukać pomocy kobiety dotknięte przemocą, zróbmy kampanię „Nie bijemy kobiet!”? Na pewno wszystkim pomoże. Albo zamiast kampanii o bezpieczeństwie dziecka w sieci, zróbmy taką, którą uświadomi nam wszystkim, że pedofilia jest zła? To zdecydowanie rozwiązałoby problem pedofilii po wiek wieków.

Dziękuję autorce w imieniu społeczeństwa, a wręcz całej ludzkości, za tak dogłębną analizę społecznych problemów. Proponuję wręcz zrobić kampanię o tym, że wojny są złe, głód jest zły i bezdomność jest zła. Trzy kampanie i mamy rozwiązane wszystkie największe problemy na świecie. Yeah!

Czy ofiara musi być naiwna?

To, że ofiara nie zgodziła się na bycie ofiarą, nie oznacza jeszcze, że musi być naiwna. Że musi być zbyt ufna. Że nie ma być świadoma zagrożenia. Że nie ma być przygotowana. Tak jak kobieta nie powinna iść w nocy do ciemnej speluny i tak jak dziecko nie powinno rozmawiać z nieznajomymi w Internecie – tak samo nie powinno się posyłać naszemu nastoletniemu partnerowi, swoich nagich zdjęć. I należy o tym mówić. Tak, żeby słyszeli wszyscy. Bo o tym, że takie sytuację są złe już wszyscy wiedzą. Źli ludzie będą robić złe rzeczy i żadna kampania społeczna ich nie powstrzyma. Od tego jest prawo. Jednak prawo to jedno, a prewencja to drugie. Lepiej zapobiegać niż leczyć. Zresztą chyba każdy się zgodzi, że lepsze od wymierzenia sprawiedliwości osobie, która wrzuciła nasze nagie zdjęcia do sieci, jest nie posiadanie ich tam w ogóle, prawda?

Prawa do zdjęcia należą do LMAP.