Czego nigdy nie powiem dziecku, które właśnie odebrałem ze szkoły?

Czyli słowa, które nie są (łagodnie mówiąc) ulubionymi słowami naszych dzieci.

Nowy świat

Gdy dzieci idą do szkoły, bądź do przedszkola po raz pierwszy, to zaczyna się nowy rozdział w ich życiu. Wchodzą do zupełnie nowego dla nich świata. Na początku niepewne, z czasem nabierają odwagi. Z czasem coraz lepiej poznają swoje Panie, swoich kolegów i koleżanki, aklimatyzują się.

Niemniej nawet po spędzeniu tam wielu lat, w dalszym ciągu jest to miejsce, które stawia przed dziećmi wiele wyzwań. W dalszym ciągu jest to miejsce, w którym nasze dziecko może doświadczyć wielu stresów, wielu niepowodzeń i wielu nieprzyjemności. Znacznie więcej najczęściej jest oczywiście tych przyjemnych chwil, ale jednak pomiędzy nimi te gorsze również się trafiają.

Nie ma dzieci. Są ludzie.

Zresztą to czego doświadczają dzieci, nie bardzo różni się to od tego, czego my sami doświadczamy w pracy. My też czasem mamy gorszy dzień w pracy. Czasami coś się nam nie uda, czasami się z kimś pokłócimy, a czasami po prostu z powodu ciśnienia, pogody czy ułożenia gwiazd, będziemy zwyczajnie poddenerwowani. A nawet jeśli będziemy mieć wspaniały dzień, to i tak będziemy po ni co najmniej lekko zmęczeni.

Czy więc ktokolwiek z nas chciałby po dniu pełnym pracy, zaraz po powrocie do domu, rozmawiać… o pracy?

Dzieci też są ludźmi, a nie tylko ocenami na świadectwie

„Jak było w szkole?”

„Masz jakieś zadanie?”

„Jak ci poszedł test?”

„Dostałeś jakieś oceny?”

To jest to, co wiele dzieci słyszy jako pierwsze zaraz po powrocie ze szkoły. I ja nawet nie twierdzę, że te pytania nie są ważne. Jestem świadomy, że dla niektórych są. Mi chodzi jedynie o to, żeby te pytania, jeśli już się pojawiają, to niech pojawią się PO TYM, jak chociażby przywitamy się z naszym dzieckiem.

„Cieszę się, że cię widzę”

„Dobrze mieć cię obok”

„Nie mogłem się doczekać aż wrócisz”

To oczywiście tylko przykładowe stwierdzenia. Równie dobrze możemy się po prostu uśmiechnąć na widok dziecka, porozmawiać z nim o jakichś zupełnie nieznaczących (z perspektywy większości dorosłych) rzeczach albo trochę się z nim powygłupiać. Po prostu zainteresujmy się nim samym, a nie jego dokonaniami czy osiągnięciami. Pokażmy mu, że jest nam bliskie i że jest dla nas ważne. Ono, a nie jego szkolne wyniki.

A jeśli już koniecznie chcemy o nich porozmawiać, to niech te pytania pojawią się naturalnie w trakcie rozmowy, a nie jako najważniejsze pytanie całego dnia.

Poza tym „Jak było w szkole?” daje nam jedynie fałszywą pewność, że wszystko jest dobrze

W końcu czy ktokolwiek usłyszał kiedyś inną odpowiedź na pytanie „Jak było w szkole?” niż „Fajnie”?

„- Jak było w szkole?

– Fajnie.

– Aha, to dobrze.”

I później rodzic uważa, że wszystko jest w porządku, bo przecież zapytał i dostał odpowiedź. Tylko to jest trochę tak jak z kobietami: gdy człowiek się pyta: „Czy coś się im stało?”, to one czasami odpowiadają „Nic!”, ale niekoniecznie jest to prawda :)

Dokładnie tak samo jest z tym dziecięcym „Fajnie”. Pod tym jednym słowem w rzeczywistości może kryć się wiele ważnych historii, które dziecko chciałoby opowiedzieć, ale zwyczajnie boi się otworzyć. I najczęściej właśnie potraktowanie dziecka jak człowieka: okazanie mu zainteresowania (werbalnie, bądź niewerbalnie), spędzenie z nim czasu i dostrzeżenie jego samego (a nie jego zachowania czy wyników), jest tym kluczem, który pozwoli nam do niego dotrzeć.

Dlatego też ja osobiście już dawno temu odłożyłem „jak było w szkole?” na półkę i przyznam wam szczerze, że na chwilę obecną jestem z tego stanu rzeczy bardzo zadowolony, a z tego co widzę: moje dzieci również.

Prawa do zdjęcia należą do Personal Creations.