Prawdopodobnie najgorsza rodzicielska wymówka dotycząca karmienia dzieci

Pisałem już o Danonkach. Pisałem już o coli. Dzisiaj napiszę o jedzeniu trochę ogólniej.

Pierwsze spotkanie z jedzeniem

Mamy dostęp do Internetu. Mamy dostęp do dietetyków i lekarzy. Jeśli nie wiemy co podawać dziecku, gdy ono dopiero zaczyna swoją przygodę z jedzeniem, wystarczy zapytać kompetentną osobę. I nie, nasza mama nie zawsze jest dość kompetentna. Nasza znajoma również. Zapytajmy kogoś, kto nie opiera swojego życiowego doświadczenia o jedno czy dwójkę dzieci. Zapytajmy kogoś, kto ma zielone pojęcie o tym, jaki wpływ ma jedzenie na zdrowie.

Nie popadajmy też w skrajności. Nie ma potrzeby zwalniać się z pracy i budować całoroczną szklarnię, żeby być „eko”. Gotowe zupki nie są złem ostatecznym i ich skład też bywa już bardzo przyzwoity.

Żadna skrajność nie jest dobra.

Jedna z najsłabszych wymówek jakie słyszałem

„Ale moje dziecko nie chce jeść nic innego!”. Wymówka wypowiadana wtedy, gdy dowiadujemy się, że jakieś dziecko nie je nic poza słodkimi napojami, słodkimi jogurcikami, słodkimi herbatnikami czy smakowymi chrupkami. Oczywiście ta lista produktów jest wygenerowana losowo, ale nie ma co się nad nią rozwodzić – chodzi ogólnie o produkty słodzone. Cukrem, syropem czy jakimś innym cudem typu aspartam.

Najlepsze jest to, że rodzic, który takie zdanie wypowiada, najczęściej jest świadomy tego, że wpycha syf w swoje dziecko. Inaczej by się nie tłumaczył, prawda? Wie, że mu szkodzi, ale i tak to robi, bo jego zdaniem to nic strasznego. Słodki smak jest jednak bardzo uzależniający. Podobnie zresztą jak smaki różnego rodzaju fastfood’ów. One też smakują wielu dzieciom. Zresztą jak mogłoby być inaczej, skoro wydano miliardy dolarów, żeby ta cudowna, wytworzona w laboratorium mieszanka miała smak doskonały? I wcale się nie dziwie maluchom, że jeśli spróbują tak intensywnych smaków, to „nie chcą jeść niczego innego”. Też bym nie chciał. Jestem jednak rodzicem i wiem, że to nie byłoby dobre dla mojego dziecka. Nie wierzycie, że nawyki żywieniowe rocznego dziecka, mogą doprowadzić do tragedii? Obejrzyjcie ten film:

Dlaczego dajemy dzieciom niezdrowe jedzenie?

Bo niezdrowe jedzenie jest smaczne. Czasami jest wręcz przepyszne. A zdarza się nawet, że jest cudownie idealne. Niezdrowe jedzenie, jeśli tylko trafimy na odpowiednie, potrafi zrobić z naszym podniebieniem takie cuda, że chcemy krzyczeć z rozkoszy.

Jako ludzie dorośli wiemy jednak, dokąd prowadzi niezdrowe jedzenie, jeśli wprowadzone jest na stałe do diety. Czy można to samo powiedzieć o dwulatku, który domaga się kolejnej porcji frytek?

Dodatkową zaletą niezdrowego jedzenia dla nas rodziców, jest to, że może służyć jako przekupstwo. Kupujemy hamburgera, czekoladę czy loda (w zależności od preferencji) i dziecko smutne/zdenerwowane/sfrustrowane, zamieniamy w dziecko szczęśliwe. Jak za pomocą czarodziejskiej różdżki. Czy to jest jednak dobra metoda wychowawcza, niech każdy sobie sam odpowie.

Najważniejsza zasada dotycząca żywienia dzieci

„Zadaniem rodzica, nie jest karmić dziecko, ale je odżywiać” – jak stwierdziła ostatnio jedna z czytelniczek i nie sposób nie przyznać jej racji.

To my jako rodzice, musimy dostarczyć naszemu dziecku odpowiednich substancji odżywczych, aby zapewnić mu zrównoważony rozwój. I jeśli my nie podamy mu niezdrowego jedzenia, to ono go nie pozna (przynajmniej nie przez kilka pierwszych lat). Nie będzie chciało frytek do każdego obiadu, ani podwójnej coli, a takie dobre nawyki żywieniowe wyrobione u dzieci, które dopiero poznają smaki i uczą się czerpać przyjemność z jedzenia, mogą później procentować przez całe ich życie (m. in. zmniejszając ryzyko różnego rodzaju chorób związanych z niewłaściwym odżywianiem się).

Na koniec tylko dodam, że ja osobiście staram się nie przeginać również w drugą stronę. Słodycze są może nienajlepszą podstawą diety, ale życie jest zbyt krótkie, żeby nie zjeść sobie czekolady od czasu do czasu :)

Prawa do zdjęcia należą do Joe.