Słowa mojego syna, które nauczyły mnie dojrzalszego spojrzenia na moje błędy

Kolejny tekst nieidealnego ojca.

Złoty Blog Chłopiec

Widzę czasami w komentarzach sugestie, że mi jest łatwo mówić różne rzeczy o wychowaniu, bo mam cudownie „grzeczne” dzieci lub po prostu jestem ostoją spokoju, tudzież kwiatem lotosu na tafli jeziora i w efekcie wszystko przychodzi mi naturalnie, a cierpliwości mam całe oceany. Dlatego też ja z uporem maniaka przyznaję się do kolejnych błędów, by pokazać jak bardzo ten obraz odległy jest od rzeczywistości i jak bardzo uczę się tego wszystkiego na bieżąco, bardzo często metodą prób i błędów (zresztą dokładnie tak samo jak wielu z tu zebranych). Wczoraj był kolejny taki dzień, w którym i próby i błędy się pojawiły. Te ostatnie zresztą uświadomiły mi coś bardzo ważnego.

Widzicie, wczoraj wieczorem, w wyniku różnych sytuacji (o nich poniżej) poszedłem do pokoju moich dzieci i nawrzeszczałem na nie, że skoro oni się tak zachowują, to ogłaszam koniec zabawy, że mają iść spać, po czym zgasiłem światło i wyszedłem z ich pokoju zły jak diabli.

A później, gdy już zasnęli, drugie pół wieczoru spędziłem zastanawiając się „dlaczego musiałem wszystko tak spieprzyć na sam koniec dnia?”.

W efekcie tych rozmyślań powstał ten tekst.

Wczorajszy dzień nie należał do najłatwiejszych

Ale jakoś dawałem sobie radę. Rano wstałem przed dziećmi, żeby być świeżym, gdy zasypią mnie milionem porannych pytań (i aby półprzytomnie nie obiecać im czegoś, czego później mógłbym nie pamiętać). Ogarnąłem też całą trójkę, cierpliwie czekając na:

• czterokrotne wiązanie jednego buta (koniecznie samodzielne)
• ubranie się i późniejsze przebranie się, gdy okazało się, że spodnie wyglądają jakby ktoś jeździł w nich po drucie kolczastym
• narzekanie, że nie obudziłem starszego syna o 7:00, bo mu obiecałem (była 6:20, gdy to mówił, co ze zdziwieniem sam w końcu odkrył)
• lamentowanie na temat tego, że młodszy nie zdążył rano obejrzeć bajki, bo za późno się obudził
• jeszcze śniadania nie wzięłam
• jeszcze plecak

I pewnie jeszcze kilka rzeczy bym znalazł. Na szczęście nie jestem w ciemię bity, swoje dzieci już trochę znam, więc miałem pewien zapas czasu i wszystko poszło dość gładko. Zresztą nauczyłem się już, że lepiej czasami poczekać te dwie minuty i niech zrobi to sam, bo przynajmniej w długoterminowej perspektywie wszystkie strony wychodzą na tym lepiej.

To była część pierwsza

Po powrocie wszystkich do domu okazało się, że żonę rozłożyło w pracy jakieś choróbsko, więc poszła się położyć. Na dodatek syn miał kolegę w odwiedzinach, a to oczywiście skutkuje pokojem wyglądającym jakby przeszło przez niego tornado (z tą różnicą, że tornado chociaż część rzeczy zabiera ze sobą).

Do tego wszystkiego doszła jeszcze kłótnia o jeden klocek (w końcu o co innego się kłócić, gdy dookoła pełno klocków?), w której wszystkie dzieci nieco poniosły emocje, ale po jakiejś pół godzinnej mediacji daliśmy radę wszystko wyjaśnić i uspokoić towarzystwo. Ba, na koniec dnia nawet pokój został ogarnięty.

I wtedy przyszedł wieczór

Wieczorem nasze dzieci mają już wypracowaną pewną rutynę. Buzia, ręce, zęby, piżama, ogarnięty pokój i lecą na bajkę w telewizji, a później do łóżek na bajkę czytaną przez rodziców i do spania. My z kolei zwykle w czasie filmu animowanego robimy coś swojego. Wczoraj nie było inaczej. Oni oglądali, ja sobie coś dłubałem. Bajka się skończyła i najmłodszy (też niestety zgodnie z rutyną) pytał czy mogą drugą, a gdy dowiedział się, że nie mogą (jak każdego innego dnia) to poprosił o to, aby mogli (chłopcy, bo córka już poszła do siebie) się chociaż chwilę pobawić przed snem. Ja potrzebowałem akurat 5 minut, żeby coś dość pilnie skończyć, więc się zgodziłem. I wtedy właśnie, dosłownie w momencie przekroczenia drzwi do ich pokoju (nawet prędkość światła nie jest tak szybka) zdążyli się pokłócić.

Wtedy też właśnie zdenerwowany tą sytuacją, w której poszedłem im na rękę i liczyłem na kilka minut, aby wszystko skończyć, poszedłem do nich i krzyknąłem, że mieli się bawić, a nie kłócić i że mają iść spać, po czym gasząc światło wyszedłem, a z uszu mi parowało.

Pewnie dla części z was będzie to przegięcie, podczas gdy dla drugiej części będzie to zachowanie całkowicie adekwatne do sytuacji i nie wymagające dalszych działań. Dlatego też ja nie chcę tutaj wchodzić w takie dyskusje – to co ja wiem, to że czułem się źle z tym co zrobiłem i wiem, że mogłem to rozwiązać znacznie lepiej i spokojniej, gdybym nie dał się ponieść emocjom.

Na szczęście nie byłem w tym sam

Ja z pokoju wyszedłem, a poszła do nich żona, która słyszała, że potrzebne jest „wsparcie”, więc ich przejęła i spokojnie położyła (taki system przejmowania sytuacji, gdy jedno z nas się unosi, stosujemy już od jakiegoś czasu). Mnie jednak cały czas gryzło to, co się stało. Przecież to była ich kłótnia i ich sprawa. Myślałem więc ciągle o tym, że cały dzień wszystko było super i mimo paru sytuacji, w których kiedyś bym się zdenerwował, dzisiaj zachowałem spokój, a na koniec musiałem się na nich wydrzeć i wszystko spieprzyć.

Klasycznie. Też mi blog ojciec. Jaki ja daje przykład, co?

Sami ponoć kopiemy się najmocniej.

Dlatego też, gdy tylko się uspokoiłem, poszedłem do chłopców powiedzieć im, że nie chciałem na nich tak nakrzyczeć i że jest mi przykro. Wtedy też mój syn powiedział mi coś, co trochę otworzyło mi oczy:

„Nie martw się tato. I tak mieliśmy fajny dzień.”

I wiecie co? On miał rację.

Cały dzień rzeczywiście był fajny. Wszyscy się dobrze bawili. Rano pożartowaliśmy sobie w domu, a później pośpiewaliśmy w samochodzie w drodze do szkoły (obecnie dzieci mają fazę na piosenki z Trolli). Po południu udało nam się przepracować niełatwą sytuację konfliktową, w której dziecięce emocje wzięły górę i to wszystko spokojnie i w zrozumieniu. Udało nam się też w trakcie dnia pobawić i spędzić czas razem. Nie było więc tak źle.

Dopiero jednak słowa dziecka mi to uświadomiły

To one pomogły mi zrozumieć coś, czego ja sam, skupiając się na własnym błędzie, zupełnie nie dostrzegałem. Że jeśli w trakcie dnia jesteśmy kochającymi i zaangażowanymi rodzicami, to te kilka gorszych chwil nie przekreśla z automatu tego wszystkiego, co było wcześniej (szczególnie jeśli po opadnięciu emocji spokojnie o tym porozmawiamy).

Jasne, takie gorsze chwile, to jest dla nas sygnał, że nie wszystko jest idealnie i że może jest coś, nad czym musimy popracować, ale na pewno nie jest to sygnał, że jesteśmy fatalnymi rodzicami i że zawiedliśmy nasze dzieci na całej linii, dając im najgorszy przykład z możliwych.

I chociaż ja tak właśnie myślałem, to na szczęście mój syn wyprowadził mnie z błędu.

Prawa do zdjęcia należą do Georgia.

Jeśli podobał Ci się ten artykuł i uważasz, że dobrze by było, gdy dotarł do szerszego grona rodziców, którzy też potrzebują przeczytać te słowa, to najbardziej pomoże w tym jego udostępnienie. Będzie to też dla mnie miły gest, doceniający pracę włożoną w jego napisanie, za który z góry dziękuję.